Historia

Sabemos da súa existencia en 1117, cando a raíña dona Urraca é cercada neste castelo polos partidarios do seu fillo, o neno-rei Alfonso VII, pero consegue escapar a Santiago de Compostela en busca do auxilio do arcebispo Xelmírez. A lenda afirma que fuxiu a través do pasadizo subterráneo que comunicaba o castelo coas ribeiras do Tea. Pertencente á coroa polo seu carácter de baluarte defensivo, foi cedido no século XIII á familia Soberoso. En 1368 Pedro I outórgallo a Álvaro Pérez de Castro e, en 1379, Juan I concédelle este castelo e o seu señorío a Pedro Ruíz Sarmiento.

Na segunda metade do século XV é escenario da Revolta Irmandiña (1467-1468) –é destruído en gran parte–, así como das loitas entre as liñaxes Sarmiento e Sotomayor. O castelo mandouno reconstruír, primeiro, Pedro Álvarez de Sotomayor, "Pedro Madruga", e completou a obra García Sarmiento, ós que lle debemos boa parte da súa actual configuración.

Durante a Idade Moderna é cabeza dunha ampla xurisdición, á vez que perde o seu papel militar, quedando así abandonado e arruinándose paulatinamente. En 1923 foi adquirido por Alejo Carrera Muñoz, que o restaura, e en 1981 polo Concello de Ponteareas; en 2013 este último cédelle á Deputación de Pontevedra o uso do inmoble.

Arquitectura

El castillo está formado por tres estructuras superpuestas: un muro exterior de 140 m, de aspecto muy irregular para adaptarse a la orografía del terreno; la torre del homenaje, de planta rectangular, situada en el flanco por donde el castillo es dominado por mayores alturas; y el cuerpo residencial, que consta de dos plantas, una para los señores y la planta baja para albergar el cuerpo de guardia.

Bosque atlántico

El parque forestal ocupa casi treinta hectáreas de monte arbolado con ambientes forestales variados, con 84 especies en total; incluye gimnospermas y angiospermas, árboles y arbustos, y palmeras.