A sede da Deputación en Vigo reivindica desde hoxe e ata o vindeiro 15 de xaneiro a arte feita “desde as trincheiras do feminismo e o activismo social” a través das máis de 30 pezas que amosan dez das creadoras máis destacadas da arte galega actual para afondar na fenda de xénero. “Dende a Fenda. Prácticas artísticas e feministas en Galicia” reúne traballos de Mar Caldas, Amaya González Reyes, Itziar Ezquieta, Xisela Franco, Rebeca Lar, Chelo Matesanz, Mery Pais, Mar Ramón, Nuria Ruibal e Neves Seara, todas unidas pola súa conexión coa Facultade de Belas Artes de Pontevedra como alumnas ou docentes, e que ocupan as dúas salas Maruja Mallo e Rosalía de Castro no marco da programación do 25N. O traballo destas artistas, como subliñou presidenta Carmela Silva, “é un novo exemplo do poder transformador da cultura para mover conciencias, nun momento en que debemos buscar alianzas fronte ao negacionismo”. A exposición tamén recolle a pegada da performance da artista Constance Hurlé coa que se inaugurou o evento.

“Cada unha destas creadoras –destacou a presidenta - coa súa ollada, coa súa técnica, co seu estilo, e co seu sentimento, amósannos unha forma de implicación social”. Deste xeito, o fío condutor que enche as salas é a brecha de xénero nunha mostra que recolle pezas tanto inéditas como o resultado doutras desenvolvidas nos últimos anos polas artistas na procura de ocupar os espazos públicos con olladas feministas desde a arte contemporánea. Obras de pintura, escultura, instalación, fotografía, videocreación, arte sonora, performance, debuxo, ilustración e gravado converten así a sede de Vigo da Deputación nunha plataforma para a visibilización e para a loita contra as violencias machistas e tamén un espazo de reflexión sobre o que supón ser muller e ser artista nestes momentos.

“Nesta mostra –subliñou Carmela Silva- facemos dúas preguntas:  Que lle achegan as artes plásticas e visuais á loita feminista? Pode ser a arte unha ferramenta transformadora cara un cambio social? En ambos casos a resposta é: moito.  Esta exposición supón unha alianza das mulleres da cultura en pro da igualdade. Nun momento en que os espazos públicos están sendo utilizados por algúns sectores como altofalantes de ‘vellas, novas’ e intolerables mensaxes de negación, ao tempo que seguen producíndose a diario brutais agresións ás mulleres, cremos que é o momento de establecer novas alianzas dende o feminismo, reforzar as xa existentes e sumar forzas para defender unha sociedade mais xusta. Por iso, os discursos reivindicativos que vemos nas obras destas salas son tan importantes. Esta sororidade artística seguro que vai mover conciencias e vai implicar á cidadanía que a visite. Falamos desde a arte e  “dende a fenda” para esixir o final desta brecha de xénero”. 

No acto de inauguración da mostra, comisariada por Paula Cabaleiro, a artista Constance Hurlé protagonizou a performance “Vísceras poéticas”, coa que quixo facer un percorrido “polas vísceras do que para min implica a palabra muller e ser muller”. A creadora traballou a expresión xestual con posicións absurdas como referencia ao tratamento das mulleres nas revistas de moda e tamén co imaxinario da bruxería, para terminar cunha acción de body painting no seu corpo con pintura vermella. Parte desa pintura quedou plasmada nun plástico que agora forma parte da exposición, e que amosa a frase: “Podo ser libre pola miña propia vontade. En min atópase as sementes da miña vida futura”.

Rebeca Lar, quixo incidir en que “no contexto político e social no que vivimos, ser muller e traballar no eido da arte é un acto de resistencia. E facer arte reivindicativa, feminista, máis”. “Pode parecer unha afirmación esaxerada no século XXI –engadiu-, pero sabemos que non o é. Sabemos que nas facultades de Belas Artes hai más alumnas que alumnos, e sabemos que, curiosamente, isto non é así en certames, congresos, feiras e exposicións. Logo esta mostra, formada por 10 creadoras bravas, constitúe tamén un acto de resistencia”.

Pola súa banda, Neves Seara, para quen a arte é “un vehículo de expresión e visibilidade de todas as cuestións relacionadas coa protesta social, fundamentalmente co movemento feminista” , explicou as dúas obras que expón na mostra. A primeira, un cartaz elaborado a partir dunha experiencia personal no ámbito xinecolóxico, “no que impera o patriarcado e a violencia obstétrica e emocional, con algunhas das frases que tiven que escoitar en 24 anos de busca de diagnostico e múltiples ingresos hospitalarios por situacións graves”. A segunda, Madrigueira, é unha instalación na que amosa varios camisóns e reflexiona “sobre  as diferentes violencias sexuais afectivas que vimos sufrindo as mulleres no seno das nosas familias ou parella, que se foron tapando década tras década e normalizándose e culpando á vítima, á muller ou nena violada ou violentada nos seus dereitos sexuais e reprodutivos, tales como violencia sexual, violacións, obriga de abortar ou impedimento para abortar, abuso sexual, menosprezo da sexualidade e do corpo feminino”.

Galerias de imaxes

videos