TAMARA ANDRÉS (1992, Combarro, Pontevedra)

É graduada en Tradución e Interpretación, cursou o máster en Estudos Teóricos e Comparados da Literatura e da Cultura, e o de Profesorado. Traballa como docente, tradutora literaria e revisora de textos literarios mentres se forma como investigadora no programa de doutoramento en Tradución e Paratradución da Universidade de Vigo.

Como autora, no ano 2015 deu ao prelo o texto Amentalista, unha homenaxe ao pintor René Magritte, e gañou o Premio de Poesía O Facho con Nenæspiraes; en 2017 apareceu Corpo de Antiochia, autotraducido ao castelán; e en 2019 publicou os poemarios Irmá paxaro (Cuarto de Inverno), finalista do I Premio María Victoria Moreno e gañador do Premio ao Mellor Libro Ilustrado na Gala do Libro Galego 2020, e Bosque vermello (Edicións Positivas). É autora, xunto a Marcos Viso, do proxecto "Cartas ás 12", que deu como froitos o sobre viaxeiro Bicos, laranxas e un feixe de pensamentos (2019) e o álbum ilustrado Distancias (Galaxia, 2020). Textos seus foron premiados en diversos certames e publicados en obras colectivas, coma nas revistas Dorna e sèrieAlfa ou nas antoloxías No seu despregar (2015, Apiario) ou Anthology of Young Galician Poets (2019, Vakxikon).

É a responsable da sección de Literatura do Diario Cultural Zeta da Radio Galega, desenvolve accións poéticas para distintos espazos, participa en proxectos teatrais e audiovisuais, imparte obradoiros de escrita creativa, coordina eventos literarios e exerceu como codirectora da revista de poesía, xornalismo e investigación Ligeia.

ALBA CID (1989, Ourense)

*Fotografía de Capotillo

Alba Cid é unha poeta e investigadora galega. Atlas (Galaxia, 2019), o seu primeiro poemario, foi galardoado co Premio Nacional de Literatura na modalidade de Poesía Nova Miguel Hernández que concede o Ministerio de Cultura.

Os seus poemas foron traducidos ao castelán, ao grego, ao inglés e ao portugués, e incluídos en revistas e webs coma Poem-a-Day (serie dixital da Academy of American Poets), Asymptote, Enfermaria 6, Kenyon Review Online, Oculta Lit, The Offing ou Words Without Borders. Participou en volumes coma Poética da casa (2006) e na antoloxía de Apiario No seu despregar (2016), e mantivo un "gabinete de curiosidades" na revista Tempos Novos. Tamén forma parte de proxectos interartísticos e ligados ao patrimonio inmaterial coma Os danzantes dos Reis (aCentral Folque, 2018), cun texto que acompaña as fotografías de Eutropio Rodríguez, ao igual que acontece en Ben Vennas Maio, un disco de Pablo Sanmamed (aCentral Folque, 2020).

É colaboradora da Radio Galega e de diferentes revistas, nas que publica creacións e recensións. Forma parte do consello de redacción de Dorna; e tamén fotografa e ilustra ocasionalmente. Nos últimos anos ocupouse do John Rutherford Centre for Galician Studies da Universidade de Oxford. 

Interésase en etimoloxías, historia natural e prácticas culturais diversas. 

https://www.instagram.com/ollobasilisco/

LORENA CONDE (1980, Pontesampaio, Pontevedra)

*Fotografía de Inés Salvado

Dramaturga, directora de teatro, actriz, artista plástica, narradora e poeta. Licenciada en Filoloxía Hispánica e especialista universitaria en Arte Dramática pola Universidade de Santiago de Compostela (USC). Técnica superior de Artes Plásticas e Deseño en Artes Aplicadas da Escultura pola EASD Mestre Mateo. Iníciase no teatro primeiro como actriz e despois como directora en agrupacións universitarias. Desde 1999 fórmase en diferentes escolas e talleres e traballa como actriz profesional en proxectos de compañías alleas e propias. Durante varios cursos leva adiante os obradoiros escénicos de diversos centros educativos. Desde 2008 a 2015 dirixe Enlata Teatro, compañía universitaria impulsada pola Facultade de Ciencias da Educación da USC para a que comeza a escribir textos para a escena, que compaxina co traballo de dirección, adaptación e deseño que xa realizaba noutras compañías. En 2013 cofunda Matrioshka Teatro, compañía na que actúa, realiza o deseño gráfico e de escenografía e tamén escribe textos. Nos anos 2013 e 2014 coordina o proxecto de creación escénica "AD HOC" en colaboración coa Facultade de Ciencias da Educación da USC e coa Rede de Centros Socioculturais do Concello de Santiago de Compostela. Desde 2014 forma parte de Farrapo Teatro, compañía para a que escribe e dirixe Frío, peza coa que gaña en 2016 o Premio ao Mellor Deseño de Vestiario (en colaboración con Patricia Salvado), o Premio á Mellor Dirección e o Premio ao Mellor Espectáculo no X Festival Internacional de Teatro Cale-Se en Vila Nova de Gaia, Portugal.

En 2017 participa na fundación da compañía A Feroz, para a que escribe e dirixe AFTERPARTY (2018) e Santa Inés (2019). Desde 2009 e froito da súa formación na EASD Mestre Mateo, desenvolve un labor de experimentación nas artes aplicadas e na ilustración no seu propio obradoiro, A Maranha, onde tamén realiza obxectos e máscaras para a escena. En 2016 gaña o XVIII Premio de Poesía Miguel González Garcés con Entullo, o seu primeiro poemario. En 2020 faise co III Premio María Victoria Moreno de Literatura Xuvenil coa novela Velloucas & Minchas, co XXXVI Premio de Poesía Cidade de Ourense co poemario As puntas da louza. Cancioneiro de labor, e co I Premio de Poesía Filomena Dato co poemario Ave do paraíso.

LARA DOPAZO (1985, Marín, Pontevedra)

*Fotografía de David Espiño

Lara Dopazo é licenciada en Xornalismo, especializada en Cooperación Internacional e Filosofía Práctica. Como poeta publicou Os lobos na casa de Esaú (Chan da Pólvora, 2017), Claus e o alacrán (Espiral Maior, 2018) e Ovella, poemario co que gañou o Certame Francisco Añón. É coautora e coeditora de A través das marxes: Entrelazando feminismos, ruralidades e comúns (Bartlebooth, 2018). A súa última obra publicada é a colección de contos O axolote e outros contos de bestas e auga (Galaxia 2020). Foi artista residente na Real Academia de España en Roma no ano 2019, coa bolsa Valle-Inclán. Adoita traballar no eido da comunicación.

MIRIAM FERRADÁNS (1982, Bueu, Pontevedra)

Poeta e columnista, publicou a plaquette Deshabitar unha casa (2016) e Nomes de fume (2017), coas que gañou, respectivamente, o Premio de Poesía Francisco Añón e o Premio Nacional de Poesía Xosé María Pérez Parallé. Con Do tacto, breve poemario escrito en 2017, recibiu o Premio de Poesía Leiras Pulpeiro do Concello de Mondoñedo. En 2020 foi finalista do Premio Afundación de Periodismo Francisco Fernández del Riego.

A finais do pasado ano, a editorial especializada en poesía Apiario publicou o seu último libro, unha plaquette titulada Agosto.

Premio Rosalía de Castro de Cornellá durante tres anos consecutivos, participou tamén en varias obras colectivas e en revistas especializadas. En 2019 participou na edición do libro de Sesé Mateo No camiño do vento, o cal recolle parte da obra desta muller vítima da violencia de xénero, e no libro colectivo Sempre marzo (2019), editado por Xanela Editorial, no que poetas e artistas plásticas conversan sobre a muller e as súas múltiples realidades.

Noms de fum, a tradución ao catalán do seu libro por parte da poeta Dolors Miquel, premio da crítica en poesía en lingua catalá, viu a luz este 2019, e en 2020 aparece, baixo o título Nombres de humo, a súa tradución en castelán elaborada polo premio nacional de poesía nova Gonzalo Hermo.

A súa obra xira arredor das relacións familiares e do control dos seus membros a través do silencio e da presión de grupo ante os temas tabú. A violencia, o abuso sexual e o sometemento das nenas centra Deshabitar unha casa, mentres que Nomes de fume e Agosto conversan coa perda, bordean a morte, métenlle o dedo na boca e agardan resposta.

OLGA NOVO (1975, A Pobra do Brollón, Lugo)

*Fotografía de Anxo Cabada

Filla de labregos, poeta, ensaísta, tradutora e crítica literaria en lingua galega. É doutora en Filoloxía Galega pola Universidade de Santiago de Compostela, e en Estudos Hispánicos pola de Rennes 2 (Alta Bretaña). É profesora de Lingua Galega no ensino secundario, e tamén exerceu a docencia nas universidades bretoas de Rennes e Lorient entre os anos 2004 e 2011.

Como estudosa da literatura publicou as obras Por un vocabulario do sexo. A terminoloxía erótica de Claudio Rodríguez Fer (1995), O lume vital de Claudio Rodríguez Fer (1999, reed. 2008), Uxío Novoneyra. Lingua loaira (2005, Premio Ánxel Fole) e Leda m'and'eu. Erótica medieval galaica (Premio de Historia Medieval de Galicia e Portugal, 2011). Ademais, é membro de redacción de varias revistas literarias e participou en numerosos congresos, xornadas e seminarios arredor de temáticas literarias relacionadas co erotismo, co feminismo, coas vangardas, co celtismo, co anarquismo etc. A súa tese de doutoramento, O soño dunha Armórica galaica, acomete o estudo integral das conexións entre a literatura galega e o mundo cultural dos países celtas, fundamentalmente do bretón.

Como tradutora, é autora de Vidas imaginarias, a versión en castelán do libro de Marcel Schwob Vies imaginaires (2009), e de El contradicurso de las mujeres. Historia del feminismo, tradución ao castelán da obra en galego de Carmen Blanco (1997). Traduciu do francés ao galego o primeiro volume do Diario de Stendhal (2012).

Como poeta, ademais de colaborar en numerosas revistas, antoloxías e obras colectivas, publicou A teta sobre o sol (1996), Nós nus (Premio Losada Diéguez de Creación, 1997), A cousa vermella (2004) ou Cráter (Premio da Crítica española, 2011). En colaboración con Alexandra Domínguez e Xoán Abeleira publicaou o libro de artista Magnalia (2001). A antoloxía poética en versión bilingüe galego-castelán Los líquidos íntimos foi publicada por Cálamo en 2012.

O seu poemario máis recente é Feliz idade (2019) —traducido ao castelán por Xoán Abeleira como Felizidad (2020)—, obra pola que recibiu o Premio da V Gala do Libro Galego, o Premio da Crítica Española, o Premio da Crítica Galicia e o Premio Nacional de Poesía.

ANTÍA OTERO (1982, A Estrada, Pontevedra)

*Fotografía de Tamara de la Fuente

Tras licenciarse en Historia da Arte e formarse academicamente no territorio da práctica escénica e no cinema, traballa entre o mundo da edición e a escrita. Como poeta gañou o VII Certame Francisco Añón con De porta un horizonte e publicou os poemarios individuais O son da xordeira (Espiral Maior, 2003), (Retro)visor (finalista nos Premios AELG 2010) e O cuarto das abellas (premiado na II Gala do Libro Galego, 2016), ambos os dous editados por Xerais. O branco non pinta, editado por Apiario en 2017, é a súa primeira incursión como autora na literatura infantil. A súa obra pode atoparse en revistas, obras colectivas e antoloxías, e foi traducida ao castelán, ao inglés e ao alemán.

Desde 2014 codirixe o proxecto cultural e a editora independente Apiario, xunto coa tamén poeta Dores Tembrás.

EVA DÍEZ (1982, Vigo)

Eva Díez concibe a arte coma un proceso de entendemento. Desenvolve unha procura arredor do ser humano, a súa maneira de estar no mundo e a súa relación co contorno natural. No seu traballo as referencias á fantasía poética son frecuentes, tendo en conta a simboloxía do fogar coma unha metáfora plástica do noso inconsciente. Os seus traballos expuxéronse en museos, feiras e galerías de arte contemporánea nacionais e internacionais. A súa obra está presente en coleccións privadas de España e de Portugal, e nalgunhas coleccións públicas coma a do Centro Galego de Arte Contemporánea (CGAC). Recibiu recoñecementos coma o Premio de Fotografía Nova Fundación ENAIRE 2020, o Premio Pilar Citoler ó Novo Coleccionista de JustMad Art Fair 2018, o Premio Galicia de Fotografía Contemporánea 2015, o Premio Art Photo Bcn 2015 ou a axuda de mobilidade do Museo de Arte Contemporánea de Gas Natural Fenosa (MAC), entre outros.

FRAN HERBELLO (1977, Menziken, Suíza, familia galega. Vive en Aldán desde hai moitos anos)

En 2000 licénciase en Belas Artes pola Universidade de Vigo, coa especialidade de Escultura. Xa na carreira comeza a empregar a fotografía como medio para o seu traballo. En 2000 o Centro de Estudos Fotográficos (CEF) publica o seu primeiro fotolibro, A imaxe e semellanza, que ten unha importante repercusión. Expón en diferentes festivais e feiras de arte coma Arco 2000 e PhtoEspaña 2002, e publica en revistas e libros especializados coma o Summa Artis (tomo XLVII) ou BLINK. 100 Photographes, 10 Curators, 10 Writers da editorial Phaidom. En 2005 publica o seu segundo libro co CEF, Mal de corpo, e ese mesmo ano realiza outras exposicións coma a do espazo anexo do MARCO de Vigo "Souvenir" ou a colectiva que organiza a Fondazione Carige en Xénova.

En 2006 a Casa de Velázquez concédelle a bolsa de Artes Plásticas e en 2007 obtén a bolsa de fotografía da Real Academia de España en Roma. Desde 2008 forma parte do corpo docente da Escola de Audiovisuais de Vigo e colabora con distintas publicacións realizando as imaxes para as cubertas, coma a colección narrativa de Xerais ou a revista de arte e comunicación Serendipia.

En 2010 presenta para o Proxecto Costa da Morte Bonito, 18 de xaneiro de 1860, serie na que explota os fundamentos máis básicos da fotografía para obter os retratos dos mariñeiros desaparecidos no naufraxio do pesqueiro a partir de teas negras expostas ao sol. Xunto con Manuel Sendón en 2013 comeza a proposta fotográfica e vivencial Mil ríos, na que percorren os ríos de Galicia en caiac durante tres anos. Nesta época comeza a interesarse polo traballo con sementes e pola apropiación de fotografía para crear imaxes efémeras que mudan co tempo a medida que estas agroman. A primeira destas pezas presentouse en 2016 na librería Chan da Pólvora.

En 2019 retoma o traballo fotográfico en branco e negro con E agora que, unha serie de imaxes feitas ex professo para a exposición colectiva con Ana Soler e Joan Font, con motivo do peche da editorial do Centro de Estudos Fotográficos. O seu traballo forma parte de diversas coleccións privadas e institucionais coma Caixa Galicia, Deputación da Coruña, Caja Madrid, Fondazione Carige ou Real Academia de España en Roma.